Βρεθήκαμε με την μάνα μου στη μέση μεταξύ Ιρλανδίας και Γουνανιστάν, στην Ιταλία. Είπαμε να ειδωθούμε και να κάνουμε μια βδομάδα διακοπές και αυτή και εμείς χωρίς να χρειάζεται εμείς να κατέβουμε στο Γιουνανισταν συχνότερα από την πατροπαράδοτη μια φορά το χρόνο (μια βδομάδα) καθότι η μεγαλύτερη δόση της έν λόγω χώρας μας ανεβάζει την πίεση του αίματος και όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Πετρόπουλος “η χώρα αυτή με κουρελιάζει”.
Μιλώντας από κοντά με τη μανούλα πάντα έχει άλλο ενδιαφέρον και βγάζει ωραία πράγματα στην επιφάνεια από το παρελθόν που θάφτηκαν και ξεχάστηκαν, ένα από αυτά που είχα ξεχάσει εντελώς ήταν και η Ζωούλα!
Η οικογένεια μου ήταν πλέμπα, ο πατέρας μου άν και είχε τελειώσει το εξατάξιο γυμνάσιο (παίζεται για την τελευταία χρονιά) και έκανε “μπακαloreal“ στη Χαιδομούνα και η μάνα μου που ήταν απόφοιτος δημοτικού αλλά πολύ δυνατό μοδιστράκι που τα παράτησε όλα, τέχνη και αλλά πολλά και σκλαβώθηκε κυριολεκτικά όταν παντρεύτηκε το μακαρίτη το γερό μου και βρέθηκε να κουμαντάρει μαγαζί και σπίτι.
Η μεγαλύτερη αδερφή της που είχε παντρευτεί και αυτή στη Χαιδομούνα ένα άλλο ποιό μορφωμένο από το γερό μου αλλά επίσης “μπακαloreal“, ήταν δασκάλα αλλά τα καλοκαίρια δούλευε και στο μπακάλικο, καθότι η Χαιδομούνα ήταν πολύ busy μόνο τα καλοκαίρια λόγω των ιαματικών πηγών που έφερναν στα νερά της ένα σκασμό κόσμο από όλο το Γιουνανιστάν. Με πολύ δουλειά και οικονομία έκτισαν, η μεγάλη αδερφή της μάνας μου και ο άντρας της ένα ωραίο σπίτι στη Χαιδομούνα δίπλα στο πατρικό της Λίνας, της μητέρας της Ζωής της Κωνσταντοπούλου.
Όταν είμασταν μικρά, εγώ και η αδερφή μου, ξημεροβραδιαζόμασταν στη γειτονιά που είχε το σπίτι η Θεία μου, καθώς μέναμε δυο στενά ποιό πάνω και είμασταν πολύ δεμένοι με την κόρη της και πρώτοξαδέρφη μας.
Η μικρή Ζωή ερχόταν διακοπές τα καλοκαίρια και γιορτές εκεί να δει τα παππούδια της που ήταν όπως όλη της η οικογένεια κανονικοί αστοί, μορφωμένοι και με αρκετά φράγκα. Η μικρή Ζωή μεγάλωσε ανάμεσα σε πολιτικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους μεταξύ άλλων, δηλαδή σε μια πρόταση “το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά“.
Στο στόρυ μας τώρα, όπως κουβεντιάζαμε με τη μάνα μου για τα τεκτενόμενα έν Γιουνανιστάν, ρατσισμό, φασίστες, διαφθορά κτλπ, μου πετάει ένα κλασικό ελληνικό: "Αυτοί όλοι τους εκεί μέσα και οι 300 (κοινοβούλιο) είναι άχρηστοι".
Και εγώ ως αντί-κοινοβουλευτικός, αντι-κομματικός αντί να χαρώ με την δήλωση της μαμάς κατά του κατεστημένου, της εξηγώ ότι παρότι αντιτίθεμαι στην ιδέα του "Σωτήρα“, “από όπου και αν προέρχεται", οφείλω να ομολογήσω ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που φαίνεται ότι εχουν πολιτικές αρχές και χαραχτήρα και ότι ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι με την ιδεολογία που ακολουθούν τους "βγάζω το καπέλο" αναγνωρίζοντας ότι πολλοί από αυτούς μάχονται για ένα κεντρικό δημοκρατικό άξονα ιδεών που και εγώ ο ίδιος δεν έχω πρόβλημα να συνυπογράψω.
Άρχισα δε να αναφέρω ονόματα διαφόρων κοινοβουλευτικών και στο κάθε όνομα που ανέφερα η μάνα μου έπαιρνε πίσω τη original δήλωση της λέγοντας μου ότι έχω δίκιο, τελευταίο ανέφερα το όνομα της Ζωής και συνέχισα λέγοντας πως παρότι δεν έχω χρόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ οφείλω να ομολογήσω ότι παρακολουθώντας το βίο και πολιτεία της so far, μου δίνει την εντύπωση ότι κάνει πολύ καλή δουλειά... εκεί με σταματάει η μάνα μου συμφωνώντας όντως με τα λεγόμενα μου και προσθέτοντας ότι είναι όντως πολύ μαχητική και με ρωτάει: "Δεν θυμάσαι που όταν είσαστε μικροί εσύ και η ξαδέρφη σου, όταν η Ζωή ερχόταν να παίξει μαζί σας την αδειάζατε μονίμως καθότι δεν την γουστάρατε;"
Και συλογίζομαι εγώ ο κιαρατάς, λες μεταξύ άλλων να είμαι και εγώ συνυπέυθυνος για τη διαμόρφωση του χαραχτήρα της, με αποτέλεσμα σήμερα να πληρώνουν τα γαμησιάτικα τα δικά μου οι δεξιοί και άλλοι πολλοί από το τότε bullying το δικό μας στη Ζωή;
Άν ναί πολύ το χαίρομαι αλλά ούτως ή άλλως συγνώμη Ζωή...
No comments:
Post a Comment